Discipline: Filipino, Languages
Hindi natin maitatatwa na ang isang wikang pansarili, isang wikang taal at di-dayuhan, ay mahalaga sa pagkakaroon ng self-identity o kakanyahan. Ang simbolo ng isang bandila, isang marcha nacional, isang pambansang awit, isang pambansang bulaklak, isang pambansang kasuotan ay makabuluhang lahat bilang mga tanda ng kakanyahan at pagsasarili. Ngunit ito ay mga tanda lamang — isang simbolo. Nangangailangan ng kahulugan sa mga gumagamit ng mga simbolo. At mas mahalaga ang kahulugan kaysa sa simbolo. Ang simbolo ay simbolo lamang — walang kabuluhan kung wala roon ang damdamin ng mga gumagamit ng simbolo. At ang mga palatandaan ay maaaring palitan, gawing makabago kung kailangan. Sa papel na ito, inihambing ang kaso ng Indonesya at ng Singapore, ating mga kapit-bansa sa Timog-Silangang Asya sa kaso ng Pilipinas, sapagkat ang dalawang bansang ito ay nagbibigay sa atin ng isang kakaibang larawan upang muling suriin ang wika bilang mahalagang bahagi ng pagbubuo ng ating kakanyahan.
__________
We cannot deny that our own language, a native language and one that is not foreign is important in having self-identity or essence. The symbol of a flag, of a marcha nacional, of a national anthem, of a national flower, of a national costume are all meaningful as signs of self-identity and independence. But these are just signs — a symbol. There is a need for making meaning for those who use the symbols. And more importantly, we value the meaning more than the symbol. The symbol is only a symbol — it’s not significant if the ones using the symbols don’t possess the sentiments. And the signs can be replaced; they can be renewed if needed. In this paper, the case of our neighboring countries in South-East Asia such as Indonesia and Singapore are compared for the case of the Philippines, because these two countries give us a different picture in revisiting the language as an important part of the formation of our identity.
ISSN 2243-7851 (Online)
ISSN 0115-6195 (Print)
Philippine E-Journals
